شب تا سحر،من بودم و لالای باران

اما نمیدانم چرا خوابم نمی برد!

غوغای پندارم نمی مرد.

غمگین و دلسرد،

روحم،همه رنج،

جانم،همه درد،

آهنگ باران دیو اندوه مرا بیدار می کرد

چشمان تبدارم نمی خفت.

افسانه گوی ناودان،افسانه میگفت...

باران که می بارد :

یکی باید باشد که به تو زنگ بزند و بگوید چترت را برده ای ؟

یکی که نگرانت باشد حتی نگران اینکه زیر باران به این لطیفی خیس شوی …

یکی باید باشد که دست بکشد توی سرت و آب ها را کنار بزند …

اما چند وقتیست که باران دارد می بارد و کسی به من نگفته چترت را برده ای ؟

و کسی نبوده که دست بکشد توی موهایم …

اصلا همه ی اینها بهانه ایست که وقتی باران می بارد یکبار دیگر یاد تو بیفتم …

نبار باران...................................عاشقانه اش نکن...................................

منــــــــــــــــــــــــــــــــــــ و او ، مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا نشدیـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـم !

همه باران را دوست دارند...،

گاهی حتی عاشقانه....

اما من از باران،این اشک آسمان،تنفر دارم.

من با تنهایی خود فقط میتوانم ، روی شیشه های بخارگرفته بنویسم:

دلــــــــــــــــــــــتنگم.

اما... اما امان از این قطره های آسمانی،زود پاکش میکنند؛یگانه احساسی که توانایی بیانش را دارم.

جغرافیای کوچک من

بازوان توست...

ای کاش

تنگ تر شود این سرزمین من..

دوستی ایستادن زیر باران و خیس شدن با هم نیست....

دوستی آن است که یکی برای دیگری چتری شود و او هیچ وقت نفهمد چرا خیس نشده؟

دچار کدامی ؟

آشنای قدیمی،غریبانه به باران چشم دوخته بود .

هویتش در آب چروکیده شد.

اما...

کیست که نداند،ماهی دلش را به هلالش قرص کرده و

بی قرار،مدام چشم هایش را جست و جو می کند.

ماه دچار آبی شده،آبی دچار ماهی و

ماهی دچار ماه...!

روزگار غریبیست...

باران تمام شده.

اما رنگین کمان ، همچنان، با تفاهم رنگ ها درآغوش آسمان پابرجاست...

بنفشه محمدی

متن های بارانی...

به ادامه مطلب بروید...

باران همیشه زیباست .اما این زیبایه همیشگی را مروارید های کوچکش به آن می بخشند.

شاید قلبت آنقدر کوچک باشد که به چشم همه نیاید.

اما ایمان دارم آنقدر پاک است که می توان تمام دنیا را در آن دید.

گاهی حتی ریل زندگیمان هم بارانیست.

اما ای کاش روی آن سر نخوریم.

گاه باران هم خبیث می شود.

گاه باران فاصله می سازد بین من و دوستانم،اما دوستانم این گونه دستانم را محکم تر نگاه می دارند و مرا رها نمی کنند .

می شود؟

می شود در دل بارانیه تنهای من چنین خورشیدی طلوع کند؟

چه غریبانه باران زندگی لحظاتم را با خود برد.

                      خاطرم نیست تو از بارانی یا که از نسل نسیم؟هر چه هستی هوایت گذرا نیست....

 میخوام تو هوای بارونی به یادت باشم تا ....

حسن باران این است...که زمینی است ولی اسمانی شده است...و به امداد زمین می اید.

میگن خدا ابر رو به گریه می اندازه تا گلی بخنده...

پس هر وقت گریه کردی

ناراحت نشو

چون یکی شاده و داره میخنده...

باران نمیشوم،که نگویی: با چه منتی خود را بر شیشه میکوبد تا پنجره را باز کنم و نیم نگاهی بیندازم. ابر میشوم،که از نگرانی یک روز بارانی،هر لحظه پنجره را بگشایی، و مرا در اسمان نگاه کنی...